A cultura pola man

Este es un copia y pega completo y descarado, pero cada línea aporta y cada frase es un todo dentro de un párrafo, en definitiva que no puedo quitar ni poner nada, Manuel Gago lo ha escrito y yo, simplemente firmo al 100% este contenido, en gallego:

Cada día que pasa confírmomo máis. Percorro Galicia de Norte a Sur, de Leste a Oeste, continuamente, e a rede é unha importante fonte de información para facelo. Durante moitos anos, en numerosas comarcas do país percíbese sempre a mesma carestía da información. Meses tras meses, determinadas palabras clave só devolven resultados ermos, viles réplicas de malos textos históricos da web do concello confeccionada e deixada sen actualizar desde o ano 2000.

Non podemos agardar por ninguén para que a nosa cultura, o patrimonio, o coñecemento local, non estean na rede. Existe un concepto que é a lóxica cultural, que é o conxunto de prácticas que resultan coherentes nun tempo determinado. En Galicia, ano 2009, as lóxicas culturais están crebadas. Sigo sen comprender como moito historiador local, moito activista da cultura local, agarda a unha minoritaria publicación en papel subvencionada por unha axuda de terceira dunha Dirección Xeral para publicar os seus achados, os seus inventarios e o seu traballo no mundo. Agardamos por unhas administracións que non chegan, ou que tardarán aínda unha década ou década e media en chegar. Pero o noso patrimonio, a nosa cultura, o coñecemento, non pode agardar por quen non a valora, quen o xestionará como unha mercadoría de segunda clase que hai que asumir por non quedar mal. Comarcas enteiras do país están ermas de contido na rede. Si, a responsabilidade é das administracións. Pero, no 2009, a responsabilidade tamén é de quen as transita e as investiga, moito máis. A rede obríganos a posicionarnos sen excusas.

O mundo da cultura debe comprender, ano 2009, que toda publicación, todo acto de publicar, hoxe por hoxe, é Internet; as minoritarias edicións en libro de 200 exemplares en mal papel van destinados ás bibliotecas locais, a satisfacer o ego dos autores e -paréceme o máis importante-, a ser o proceso final dun traballo comunitario coas fontes de información, como por exemplo agasallarllos aos vellos que contaron lendas ou deron datos: iso é hoxe a función máis relevante dun libro de divulgación. O resto do mundo pasa por aquí, por esta banda da rede. Xa está ben de botarlle a culpa preguiceira ás administracións. Non pode ser que a Ulloa, a Costa da Morte, o Barbanza, o Salnés e tantos outros sitios sigan sendo desertos da cultura na rede, opacos territorios dixitais, cando existe unha certa bibliografía local sobre elas. Fagan un blog. Suban un PDF. Xúntense nunha rede social improvisada. E que saiban que publicar en papel xa non quere dicir nada, que é unha parte mínima de todo o proceso de investigación e difusión cultural.