"Cordero", nueva tragedia en el mar

…Xa che levaran os ollos
…relingadores de lonxanías
e pescadores de profondidades

…Xa che levaran a voz
…asolagada na furna xiróvaga
por onde escoan as tempestades

…Xa che levaran os azos
…enmallados na rede sonora
dos cordaxes ereutos

…O vento aínda escovaba
cas poutas de escuma
…na xerfa
…………..máis cadaleitos

…Ibas xuntando soedades
…por un burato do Mar
chopaches un día a buscarte

…A noiva goleta
…enloitada de branco
…que cose con roitas esquencidas
…acena no vento as súas velas
como ese pano das despedidas.

… AO AFOGADO (publicado en 1916 como: Ao mariñeiro afogado)

Manuel Antonio (Rianxo, 1900 – Rianxo, 1930)

6 comentarios en “"Cordero", nueva tragedia en el mar

  1. Dios Mio, menuda tristeza. Sintoo polos familiares dos mortos.

    Ainda que non é o obxecto do tema, sempre me fago unha pregunta: os futbolistas, que tanto cobran, por exemplo. Non se para de escoitar que se xogan tantos partidos á semana se sobrecargan e non rinden. ¿e os mariñeiros? ¿que cobran? ¿cantas horas traballan? ¿en que condicións? ¿cantos morren? e poderíase seguirse preguntando.

    Non quero se demagòxico, so facer reflexionar a aqueles que viven multimillonarios e por riba desgrabvando en paraisos fiscais en Suiza, á par que se queixan por xogar ou adestrar unhas horas á semana….

    E os mineiros, mariñeiros e outras moitas profesión peor pagados e mais duras….

    En fin. que entre ronaldhiho, e mariñeiros…En fin.

  2. Tengo el presentimiento de que los pesqueros modernos son menos estables que los antigüos o antes el mar no estaba tan picado.
    Apoyo a los familiares.

  3. Un texto muy coherente.

    Desgraciadamente los hombres de mar en muchas ocasiones tienen que salir a fanear poniendo en riesgo sus vidas , deben llegar el sustento diario a su familia y en tierra no se lo dan.

    Hay que empezar a luchar por cambiar el sistema retributivo de los marineros.

    Un saludo y gracias por tu comentario

  4. Lo que ha ocurrido, me recuerda a un texto, que escribí hace tiempo…

    «El barco puso rumbo hacia un puerto al que llegar.

    Los marineros iban en el barco, deseando llegar a sus casas, después de un largo mes, en alta mar, intentando pescar algo con lo que llevar un sustento a sus casas.

    Iban hacia puerto deseando ver a sus familias, después de mucho tiempo, sin ver más que extensas masas de agua que los rodeaban.

    Sin embargo, nunca llegaron, nunca pudieron ver a sus familias, y lo último que vieron en sus instantes finales de vida, fueron extensas masas de agua.»

Los comentarios están cerrados.